ما با طرح سکوت خویش رهسپار صحرا شدیم
تا آنانی را که در سایه های خویش دفن شده بودند تماشا کنیم
از پشت پنجره ی خون خویش نگریستیم
خاکستر سفالین
سنگستان بی درخت
سایه های خاموش
و سکوت چون فرفره ی کوچک می چرخید
آنها هر یک به دشمن روبرویی خود نگریسته بودند
آنهایی که روزی بسان چلنگر
امید را صیقل می دادند ...
آنهایی که روزی خشم را چون کهنه بوریایی چنگ می زدند ...
اکنون انتظار خاک و جرم واقعیت بر دوششان سوار است.
ما اکنون با تصویر سکوت خویش بازگشته ایم
از خشم پنجره با خون خویش طرح همه آنها را به روی شیشه کشیده ایم.
و اکنون بر فردای سیاه خویش گریانیم
دیگر آبشخور پیکرهای تشنه ی ما کجا خواهد بود؟
ما غواصان مرداب ها خواهیم گشت ...
به امید مروارید دوستی و همزادی