مهارت سهمگین او در میدان مبارزه از او قهرمانی بی رقیب ساخت. روح لطیف او بیرون از آن میدان محمد علی را فاتح دل های اطرافش کرد و شهامت وی در طول زندگی اش او را بدل به افسانه کرد.
مانند داوود که در برابر جالوت ایستاد. محمد علی نیز در برابر بزرگ ترین و قوی ترین ها ایستاد و توانست پیروز از رینگ خارج شود. او رابین هود زمان خودش بود و ثروتش را میان فقرا تقسیم می کرد. چهره اش شبیه ستارگان سینما و سخنانش مثل یک شاعر بود؛ هر بار طرفداران و منتقدانش را نات و مبهوت می کرد.
محمد علی در جوانی قهرمان جهان شد. اما همه ی این شهرت و افتخار را به خاطر ایستادگی بر روی اعتقاداتش فدا کرد. مسلمان شد و دست از این دین نکشید. او از شرکت در جنگ ویتنام خودداری کرد، کارهایی که باعث شد در بهترین سال های عمرش از میدان مسابقه دور ماند و حتی نزدیک بود حق آزادی را از او صلب کند.
اما محمد علی بر همه ی این مشکلات پیروز شد و آن قدر مبارزه کرد تا دوباره پا بر قله ی افتخار گذاشت.