در ساختمان را با کلیدش باز می کند و یک دقیقه ای در فضای میان در های بسته ی آپارتمان همدیگر را سخت در آغوش می کشیم.به نظرم چون زندانی می آید، همچون قفسی، تابوتی، گویی دو فضا نوردیم که در مسیرشان به سوی ماه به هم بسته شده اند.آن جا ایستاده ام و این اولین بار نیست که چنان احساس سبکی می کنم که گویی جاذبه ای در کار نیست، اما بی وزنی من از اندوه و ترس است.