مسجد از دیرباز از جایگاه ویژه ای در میان دولت ها و ملت های مسلمان برخوردار بوده است. استفاده از فضای مسجد برای ایجاد همدلی و وحدت میان امت اسلامی سابقه دیرینه ای دارد که نخستین بار توسط نبی اکرم (ص) با عنوان پیمان اخوت بین مسلمانان مهاجر و انصار در مدینه به وقوع پیوست. احیای این روش و سنت نیکوی اسلامی با عنوان و نگاهی فراگیرتر نه تنها میان عامه مردم، بلکه بین دولت و ملت حرکتی است که می تواند با توجه به شرایط موجود کشور و جهان اسلام، دریچه ای نویدبخش برای گشودن باب تفاهم  و دوستی تلقی شود. نگارنده در این اثر تلاش کرده تا جایگاه مسجد را در ایجاد و گسترش حس هم دلی و هم زبانی میان مردم و دولت مورد بررسی قرار دهد.