دیوید بردول میگوید : «آنچه در این کتاب محل بحث است نظریه به مفهوم معمول ان نیست، زیرا من هیچگاه تمایز مشخصی میان تظریه، نقد و تاریخ قائل نبوده ام. به اعتقاد من، هر نظریه ای فقط در صورتی کارآمد است که از وحدت درونی، وسعت نظر تجربی و قوه ی تمییز تحول تاریخی برخوردار باشد.»
بردول در این کتاب، اگر نگوییم مهمترین، دست کم مشهور ترین دستاور نظری خود را طرح و شرح میکند که طبقه انواع روایت سینمایی است. او برای سینما چهار شیوه ی روایت برمیشمرد: کلاسیک، هنری، تاریخی، ماده گرا و پارامتری. او با مثال های متعدد، هریک از این شیوه ها را به تفصیل بررسی میکند.