ارتباط فلسفه با آموزش و پرورش و یا به عبارت بهتر با تعلیم و تربیت را می توان به سه صورت ممکن مطرح کرد. در صورت اول و دوم، فلسفة تعلیم و تربیت به معنای اعمال یا اجرای فلسفه در امور تربیتی است. یعنی فلسفه، به عنوان رشته ای که دربارة واقعیت جهان و معرفت آدمی بحث می کند با تعلیم و تربیت که رشته ای مستقل است و با معلم و شاگرد و وسایل تعلیماتی سر و کار دارد، ارتباط پیدا می کند. بدین شکل در بحث های علمی معلم و شاگرد می توانند از روش های: «یالکتیکی»، «استقرایی»، «حل مسئله» و... استفاده کنند. اما در صورت سوم، فلسفه تعلیم و تربیت از یک دیگر جدا نیستند و دو جنبة یک امر را تشکیل می دهند. در این صورت فلسفه، به عنوان تئوری و تعلیم و تربیت، به عنوان عمل تلقی می شود. در کتاب حاضر، ضمن ارائة اصول هفت گانة آموزش و پرورش و تعریف تریبت، فلسفة تعلیم و تربیت بیان و به بررسی اجمالی برخی مکاتب تربیتی، پرداخته شده است.