علی رغم شرح های بی شماری که درباره ی ادوارد هاپر نوشته شده، آثار اندکی به نقش «پنجره» به عنوان موتیف در کارهایش، توجه ویژه داشته اند. بسیاری از نویسندگان اهمیت آن را فهمیده اند اما در بررسی عمیق تر معانی ضمنی تاریخی و نمادینش موفق نبوده اند. چندان عجیب نیست که در بسیاری از تفسیرها پنجره های هاپر، نوعی چشم چرانی معنا شده باشند. [در آن دوران] این که نقاشی، مخاطب را وا دارد تا به شکلی آزاردهنده با سطح تصویر درگیر شود، مفهوم چندان بدیعی نبود.نقاشان فرانسوی ای که هاپر آنها را می ستود، به طور فزاینده، با جایگاه مخاطب و رابطه اش با فضای تصویر ور می رفتند. با وجود این، هاپر در فضای پنجره های نیویورک معاصرش، به این مفهوم حیاتی تازه و آزاردهنده داد.