مثنوی خسرو و شیرین، نیز مانند دیگر مثنوی های نظامی، به زبان هنر سروده شده است. هر سخنی، شکل های خیالی شاعرانه و به زبان ادبیات، بیان می شود و همین شکل های خیالی است که ادبیات را از زبان جدا می کند و اینجاست که فهمیده می شود زبان، شکل و رنگ هنر ادبیات را به خود گرفته است.