:
ژان پل سارتر در سال 1953 به سراغ یکی از تمایشنامه­های
آلکساندر دوما (پدر) که شخصیت اصلی آن جلوه گر بی­نظمی
و نبوغ بود رفت تا آن را به شیوه خود بازنویسی کند و در
حقیقت اثری بیافریند که به گفته روبر کن یک «درام خوب
دارای استحکام» و «درخشان» است.
«ژکین» هنرپیشه انگلیسی مشهوری است که در اوایل قرن
نوزدهم می­درخشد و  تمام مردم سطح بالای لندن برای تجلیل
از او می­شتابند.او مردی است که از افراط کاری پروایی ندارد،
احتما­ل­ها را به تمسخرمی­گیرد،به نحوی یکسان با لذت به
گستاخی،گشاده­دستی و نیز تحقیر روی می­آورد.با این همه،
ولیعهد انگلستان او را به دوستی خود پذیرفته است و حتی
زمانی که حود در معرض بی احترامی کین قرار می­گیرد
تندروی­های او را بر­می­تابد.به راستی «کین» خودش است یا
شخصیت­های گوناگونی به خصوص چون رومئو،هملت،اوتللو
که او در نقش­شان روی می­نماید؟و این شخصیت­های
شکسپیری تا چه حد شخص او را نمی بلعند؟........