جیمز بالدوین (1987-1924) از بزرگ       ‎           ترین نویسندگان قرن بیستم آمریکا است که با نخستین رمانش «با کوه در میان بگذار» نام خود را در ادبیات جهان جاودانه کرد. بالدوین پس از این رمان، آثار درخشان دیگری هم خلق کرد از جمله «اتاق جیووانی» که بی       ‎           بی       ‎           سی آن را پنجمین کتاب الهام       ‎           بخش جهان معرفی کرد، اما آن       ‎           طور که خودش می       ‎           گفت اگر قرار بود تنها یک کتاب می       ‎           نوشت، آن کتاب، «با کوه در میان بگذار» بود؛ کتابی که از زمان انتشارش -1953- تا به امروز، بسیاری در ستایش آن سخن گفته       ‎           اند، از جمله تونی موریسون برنده       ‎           ی نوبل ادبیات 1993، لنگستون هیوز شاعر فقید آمریکایی، اندرو اوهاگان نویسنده       ‎           ی برجسته       ‎           ی آمریکایی، و آذر نفیسی نویسنده       ‎           ی ایرانی و خالق رمان «لولیتاخوانی در تهران». امروزه از رمان «با کوه در میان بگذار» به عنوان یکی از کلاسیک       ‎           های ادبیات آمریکا و جهان یاد می       ‎           کنند، چنان       ‎           چه در سال 1998، کتاب       ‎           خانه       ‎           ی مدرن آن را سی       ‎           و       ‎           نهمین رمان در فهرست 100 کتاب برتر انگلیسی       ‎           زبان قرن بیستم قرار داد و مجله       ‎           ی تایم هم در سال 2005 آن را یکی از صد رمان بزرگ قرن معرفی کرد.«با کوه در میان بگذار» یک کلاسیک آمریکایی است که بر پایه       ‎           ی دوره       ‎           ی کودکی جیمز بالدوین استوار است. این داستانِ به یادماندنی، امکانات تازه       ‎           یی در زبان آمریکایی و در شیوه       ‎           ی درکِ آمریکاییان و دیگر مردم جهان گشود.«با کوه در میان بگذار» آمیزه       ‎           یی است از عواطفِ غنایی و خشونتِ پرطنین پسر چهارده       ‎           ساله       ‎           یی به       ‎           نام جان گریمز (پسرخوانده       ‎           ی یک مبلغ بدزبان کلیسا) که در پی کشف هویت خویش است. ماجرای داستان، یک روزِ معمولیِ زندگی جان (یک       ‎           شنبه       ‎           یی در ماه مارس 1935) را در برمی       ‎           گیرد و با آن       ‎           که بر معیارِ حماسیِ گذشته       ‎           ی پرمشقتِ خانواده       ‎           اش و میل تازه       ‎           شکل       ‎           یافته       ‎           ی خودش به آینده تمرکز می       ‎           کند، علیه       ‎           ی نگاهِ تیزِ شهری -که به آن هم تعلق دارد و هم ندارد- نیز برمی       ‎           خیزد. داستانِ بالدوین نوعی از نژادپرستی که شخصیت       ‎           ها با آن روبه       ‎           رو هستند، هم       ‎           چنین نقشی دوپهلو که مذهب در زندگی آن       ‎           ها ایفا می       ‎           کند، را ظالمانه و الهام       ‎           بخش نشان می       ‎           دهد.