پرسپکتیو را به زبان پارسی، ژرف نمایی ترجمه کرده اند و دانشی است خردمندانه در رابطه با سامانه ی خطای حس بینایی، این دانش قوانین دوری و نزدیکی را به نمایش میگذارد و از شیرین ترین و کارآمدترین بخش های آموزش طراحی و نقاشی است، نخست تولید انگیزه میکند و سپس با آفریدن فضای مانوس سه بعدی در صفحه دوبعدی، چراغ امید بخش فراگیری را روشن و روشن تر می سازد، در نتیجه ذهن را به سوی فضایی شدن پیش می برد و هنرجو، اجسام را در فضای اطراف، بهتر لمس میکند و به پنهانی های آن آگاه می شود.
در سده پانزدهم میلادی پس از تحولات دوره ی رنسانس که در اروپا اتفاق افتاد، دگرگونی های بنیادینی رقم خورد. از جمله در هنرهای تجسمی، حرکتی اساسی صورت گرفت. نقاشان ایتالیایی چون جوتو، مازاتچو، دناتلو، لئوناردو داوینچی و میکل آنژ نمایش تصاویر سه بعدی را به طور عملی پایه ریزی کردند و سپس هنرمندانی چون برونلسکی، پیرو دلا فرانچسکا و آلبرت دورر به تکمیل قوانین ژرف نمایی پرداختند و از آن پس نقاشان اروپایی به تابلوهای خود واقعیت و عینیت بخشیدند.
در قرن نوزدهم، نقاشان با پژوهش هایی، حرکت را عامل خطای حس بینایی دانستند و بر این مبنا تابلوهای زیبایی خلق کردند، همچون تابلوی "حرکت از پلکان" اثر مارسل دوشان  "رژه ی آزاد" اثر فرانسیس پیکابیا و بسیاری دیگر که بر اثر این جریان سبک فوتوریسم از ایتالیا سر برآورد و اروپا را فرا گرفت.
از جمله هنری که در این قرن بر پایه ی خطای حس بینایی آفریده شد ، هنر هفتم، یعنی سینما بود. عبور سریع تصاویر مستقل از مقابل دوربین و به حداقل رساندن فاصله ی آنان، به خطای حس بینایی انجامید و سبب حرکت در تصاویر شد. اما نگارگران ایرانی همچون نقاشان قبل از رنسانس از قید ژرف نمایی رها بوده اند.
تا زمان صفویه که این دانش به طور کم رنگ به نگارگری ایرانی را مسحور کرد. در زمان قاجار که بین ایران و اروپا سامانه ای برقرار شد، در پی سفر استاد کمال الملک به فرانسه و آشنایی او با آثار رمبرانت، این دانش به طور عملی وارد ایران شد. در صورتی که هنرمندان اروپا در قرن نوزدهم رویکرد حذف ژرف نمایی را در مکاتب کوبیسم، اکسپرسیونیسم، سوررئالیسم و .... داشتند و آثار ارزنده ای به تاریخ هنر عرضه کردند.