نگارنده در این کتاب دو انقلاب بزرگ ژنتیک در سده ی گذشته (تدوین نظریه ی کلاسیک مندلی و کشف و تحقیق ساختار DNA و فناوری های حاصل از این کشفیات بنیادی) را بررسی نموده است. وی در فصل نخست، تبدیل را از منظر فلسفی شرح می دهد و استدلال می کند که وقتی بشر ارگانیسم های زنده را به موجودات مصنوعی زیستی تبدیل می کند. این تغییر وضعیت فی الواقع تغییری معرفت شناختی است. فصل دوم نگاهی به رابطه ی مابین دانش نظری و فناوری آن به منظور ایجاد این نظریه ی محوری است که فناوری نوین تحت هدایت علم و ناشی از آن شناخته شده است. در این فصل هم چنین تلاش می شود که نتیجه ی منطقی نظریه ی مذکور یعنی این نکته استنباط شود که هر قدر درک نظری حاصل از علوم پایه ژرف تر باشد فناوری منتج از بینش های آن نیرومندتر می شود. در فصل سوم و چهارم به ترتیب علم ژنتیک مندلی و فناوری دورگه پروری آن از یک سو و دانش ژنتیک مولکولی DNA و فناوری زیستی آن از سوی دیگر بحث و بررسی شده است. مطالب فصل پنجم درباره ی فناوری زیستی و پنت   پذیری مواد ژنتیکی است و فصل ششم به موضوع انسانی کردن طبیعت زنده و طبیعی کردن انسان اختصاص دارد.