انسان اصالتاً موجودی اجتماعی و نیازمند ارتباط با دیگران است. تبادل اندیشه و احساس، دریافت و ارائه اطلاعات، اساسی ترین عامل ارتباط بین فردی و شاخص پویایی حیات اجتماعی انسان است. بدون تردید، رشد مطلوب شناختی و تحوّل منش اجتماعی انسان در گرو ظرفیت و قابلیت وی در چگونگی دریافت و پردازش و ارائه و مبادله اطلاعات و تولید اندیشه برتر است. اما واقع امر این است که همواره در ارتباطات اجتماعی بخش قابل توجهی از گفته ها و شنیده ها و محاوره های روزانه ما را شایعات یا خبرهای ساختگی تشکیل می دهد. ما غالباً در صحبتها و گفت و گو های دوستانه راجع به مسائل متنوّعی صحبت کرده و بعضاً خواسته و ناخواسته شایعات بی اساس و اطلاعات بیهوده ای را ردّ و بدل می کنیم. بسیاری از اوقات در جمعهای صمیمی و دوستانه طرح شایعات و خبرهای بی محتوا هدفی جز گذراندن وقت به همراه ندارد.