نادیده گرفتن دوران اشکانی فقط به محققان غربی محدود نمی شود. درواقع ساسانیان سهم قابل توجهی در دیدگاه نادرست و تحریف شده ما از دوره 400 ساله تاریخ و سنت پارتی داشته اند. نه در کتاب خدای نامه و نه در اثر متاخرتر، شاهنامه فردوسی، چیز زیادی درباره پارتیان گفته نمی شود. در شاهنامه فقط 37 بیت به پادشاهان کوچک و بی اهمیت اشکانیان اختصاص یافته که “کوتاه ترین روایت از دوره های مختلف تاریخ ایران است” این درحالی ست که تاریخ حماسی یا پهلوانی شاهنامه به دوره پارتیان برمی گردد.سنت غنی خنیاگران دوران پارتی نیز که بواسطه آن داستان ها و افسانه های بعدی – که در خدای نامه جمع آوری – پخش و منتشر شده بود، از سوی محققان نادیده گرفته شده است. دلیل این غفلت شاید این باشد که افسانه ها و داستان های آن زمان به صورت شفاهی نقل و روایت می شد و بنابراین تعیین مبدا و منشا اصلی آثاری که خیلی وقت بعد به صورت مکتوب ثبت می شود، کار بسیار دشواری است.این کتاب مجموعه مقالاتی است که در گردهمایی موسسه مطالعات شرقی و افریقایی در سال 2005 خوانده شد. بیشتر نویسندگان این مقالات درباره جنبه هایی از دوران پارتی براساس شواهد و مدارکی جدید بحث می کنند که از حوزه های هنر و سکه شناسی، باستان شناسی و اسناد تاریخی به دست آمده است. مجموعه این مقاله ها نشان می دهد که بسیاری از وجوه “تجدید حیات و نوزایی پارسی” که به ساسانیان نسبت داده می شود، اصلا ریشه در دوران پارتیان دارد.