روان کاوی و روان کاوان جدید از بس برای سامان دهی فکر معیوب و خراب بشریت جدید کوشیده اند، گویی خود به سایش افتاده اند و باید در تدارک قوا و تقویت کردن آن، توسط نیرودهنده دیگری باشند. ما تصور می کنیم به چیزی رسیده ایم یا چیزی برای ارائه داریم، اما درواقع در درون حبابی محبوسیم و در میان جهانی همچون تصور و اراده زندگی می کنیم. اما چاره ای نیست و باید تصور و اراده را مبنا قرار داد، ولی نباید متوقف شد. کتاب حاضر چرخشی از این گونه تصورات و خیالات آدمی را با مخاطبانش به گفت وگو می نهد.