دختر جهان بخش، مهناز، نویسنده شده است؛ همان که خاطراتش را می­نوشت.
بعد از سال­ها، از من خواست خاطراتم را برایش بگویم.
می­گوید: «دادا، بیا از قدیم بگو.»
می­گوید: «از روزهای جنگ بیشتر بگو.»
می­گوید: «تو آدم بزرگ هستی.»
می­گویم: «دختر، من که کاری نکرده­ام. هرچه کرده­ام، برای رضای خدا بوده.»
اصرار می­کند و می­گوید: «باید بگویی.»
راستش را بخواهی، بعضی چیزها را به او گفته­ام؛ بعضی را هم نگفته­ام.
آخر نمی­شد همه­چیز را بگویم.
می­گوید: «قرار است کتاب بشود.»
می­گویم: «تا خدا چه بخواهد!»