تو در عدن هستی. جایی که جایی نیست ولی اگر نبود نمی شد گفت که نیست! در تاریکی یا روشنایی یا جایی موهوم و من در این دخمه ی تنگ دیگر گیج نمی زنم.احساس می کنم سوسک شده ام.با همه ی وجودم می فهمم سوسک شدن یعنی چه، دارم عادت می کنم مثل مرغک سهروردی در این قفس خو کنم. تا چون تو با شعبده ی زمان اخت شوم.ایوب شوم. اگر که بشود.اگر که بتوانم.دارم زور می زنم.دارم سعی می کنم تا مثل تو تن ندهم به پریدن،هرچند این جا،جایی برای پریدن ندارم،نیست.اگر هم باشد من نمی دانم کجا هستم. توی زیرزمینم یا بالای یکی از طبقات؟ فقط می دانم باید نگذارم که بیشتر از این فرو بروم در سیاهی،نگذارم تا فراموش شوم.مثل تو که فراموش شده ای.تو را فراموش کردند.فراموشت می کنیم.حتا اگر نخواهی که فراموش شوی.حتا اگر فراموشی را همپای سکوت باور نداشته باشی. و بگویی سکوت وجود ندارد. بعد از کشف صدا،سکوت آبستن صداست و صدا آبستن سکوت.حالا لااقل از چانه افتادی و می توانی با پروانه ها و سایه ها و سیب ها و... بازی کنی و هی با تفنگ در دهانت شلیک کنی و هی نمیری و هی بمیری و هی زنده شوی و... .