رنج، نام کوهی است که چاپ اول این کتاب در انتشارات کتابستان، با همین نام بود و سری جدید چاپ که در انتشارات به نشر اتفاق افتاد ، نامش به رنج هور تغییر یافت.
هر چند نامش را چندان با مسمی نمی دانم ولی خواندن کتاب را توصیه می کنم.

قلم صمیمی نویسنده عشایری، محمودی نورآبادی در این داستان و دیگر داستان های او، ما را به راحتی با قصه و روایت همراه می کند و وقتی به خود می آیی که بخش زیادی با کتاب به سفر رفته ای.
نگاه عشایری، آداب و رسوم و باورهای زیبای عشایر ، رسوم غلط آنها و پرداخت زیبای این همه در کتاب جذابیت اثر را بیشتر کرده است.

پیوند زیبا بین عشایر و جنگ از زاویه ای تازه و فرزندی که در به در به دنبال قاتل پدرش است داستان را پر کشش از آب در آورد.
 شخصیت پردازی داستان را دوست داشتم و صبری که در حدود ۲۰۰ صفحه کتاب برای ساختن آجر به آجر این شخصیت به کار رفته ستودنی است.

گره گذاری و گره گشایی های داستان استادانه و در خدمت رشته تسبیح واحد داستان قرار داشت.

زیبایی ها و جذابیت های کتاب به قدری من را مشعوف کرد که اجازه نمی دهم فعلا به ضعف های کتاب بپردازم