یکی از چیزهایی که ادبیات را این قدر تسلی بخش می کند این است که تراژدی هایش در گذشته اند و کمال و آسودگی ای دارند که حاصل دور بودن آن ها از دسترس تجربیات ماست.
وقتی اندوه کسی شدید می شود این یکی از نیکو ترین چیزهاست که ببیند همه آن غم ها در گذشته های بسیار بسیار دور هستند:ملحق شدن خیالی به جمع سوگوار ارواح ناروشن که حیاتشان قربانی ماشین بزرگی شده است که هنوز مشغول در هم شکستن است.
در کنار رود زمان حرکت دسته جمعی نسل های بشریت به آرامی به سمت گور می رود اما در کشور خاموش گذشته سر گردانان خسته استراحت می کنند و تمام گریه هایشان خاموش شده است.