اشعار لرستانی زاده در بر دارنده ی دو سطح توامان هستند که به تواتر جایگزین یکدیگر می گردند بدین معنی که گاه شعرهای او در سطح تغزلی بر می خیزد و در فضایی نوستالژیک اوج میگیرد و هنگام فرود جایگاهی جز سطح اجتماعی نمی یابد.
به همین تناسب برخی دیگر از شعرهایش اگرچه خاستگاهشان بستر اجتماعی است اما طنینی فردی و عاشقانه دارد چنین شعرها حکم پلی را دارند که یک سوی آن در تغزل و سوی دیگرش در اجتماع است شاعر بر فراز پل از چشم اندازی نوستالژیک به رود زندگی مینگرد و گاه با زمزمه آرام آن نجوا میکند و گاه با هیا بانگ آن می خروشد...