[:(مکث) یه چیزی داره تو سرم چکه می‌کنه.(مکث) یه قلب، یه قلب تو سرم.
...
:نمی‌دونم. (مکث) حس می‌کنم تخلیه شده‌م. (مکث) تلاش خلاقانه‌ی طولانی. (مکث) اگه می‌تونستم خودمو بکشونم تا دریا! یه بالش از ماسه می‌ساختم برای زیر سرم و مد می‌اومد.]
ملال/ زمان مرکب غلیظی است که کش می‌آید. مرکبی که اثرش بر سرانگشتان خواننده باقی می‌ماند. 
اضمحلال/ همه چیز رو به پوسیدگی و نابودی است. و این پوسیدگی پایانی ندارد. هیچ پایانی در کار نیست. مرگی مدام.
فاجعه/ فاجعه در خلأ رخ می‌دهد. در فقدان رویدادها. انگار که "بودن"، هر نوعی از بودن، فاجعه است. امیدی به رهایی نیست. هیچ امیدی در کار نیست.

        

          ترجمه مشکل داشت
        

          اسمان تهی است و روزی زمین ادم هایی میلولند که ادم نیستند
        

          این نمایشنامه هم خواندنی و جالب بود، اما ابدا لذت‌بخش نبود! و به خاطر حجم کمش، در یک نشست کوتاه خواندمش.

ماجرای نمایش به زندگی چهار نفر در یک ساختمان برمی‌گردد که یکی اربابی است به نام هَم، دیگری خدمتکار او است به نام کِلاو، سومی و چهارمی هم پدر و مادر هَم هستند؛ به نام های نَگ و نِل که هر کدام در یک سطل آشغال حبس شده‌اند و زنده‌مانی می‌کنند.

بیشترین نقش را در این نمایش‌نامه، هَم و کلاو دارند. نقش نگ و نل بسیار کمرنگ است و بیشترین نقش‌شان با حضورشان در آنجا معنا می‌پذیرد نه با دیالوگ‌ها یا حرکاتی که ندارند.

با خواندن این نمایش‌نامه، به یاد نمایش‌نامۀ «در انتظار گودو» افتادم. شخصیت‌های پوتزوی ارباب و خدمتکارش لاکی، که روابط هَم و کلاو هم بسیار شبیه به روابط پوتزو و لاکی است.

این آدم‌ها در دخمۀ کوچک‌شان با گفتگوهای بی سَر و تَهی مشغولند که وقتشان را پر می‌کند و زندگی‌شان را همین‌طور پوچ و بی حادثه‌ای قابل‌توجه پشت سر می‌گذارند و با اینکه از این وضعیت خسته و سردرگم شده‌اند؛ اما باز هم ناتوان از تغییری مهم و اساسی به آن ادامه می‌دهند، چون ظاهرا چاره‌ای ندارند.

این گفتگوهای طولانی، پر تکرار، بی معنی و مفهوم و گاه کلیشه‌ای، وقت آنان را پر کرده و چون نمی‌خواهند یا نمی‌توانند کار خاصی انجام دهند، خود را به کارها و چیزهای بی‌ارزش مشغول کرده‌اند تا گذر زمان آزارشان ندهد.

خواندن این نمایش‌نامه اگر پیش از «در انتظار گودو» بود، قطعا بیش از حد آزاردهنده می‌شد. اما با نمایش‌نامۀ قبلی، کمی آمادگی‌ام برای خواندن این نمایش‌نامه بیشتر شد و توانستم یکسره تا پایان بخوانمش و گرچه لذت‌بخش نبود، اما جالب بود و مرا به تامل و تفکر واداشت.
        

          بکت و پایان 

تموم شد ، داره تموم میشه ، تا الان باید تموم می شد...

این یک شروع هولناک بر یک پایان غم انگیزه. هرچی بخوام درباره این اثر چیزی بنویسم ، انگار قراره خلاف جهت آب رودخونه ای خروشان شنا کنم. چون هر چیزی که خوندیم و دیدیم و شنیدم بی معنی و پوچ شده. حتی خود این اثر هم پر از بی معناییه...

چی میتونم بگم و چه برداشتی باید بکنم وقتی خود کلاو با خنده میگه:

- منظور؟ ما منظور داشته باشیم؟ یعنی کسی پیدا میشه که فکر کنه ما منظوری داریم؟ 

شما دارید با یک وضعیت دارک و عجیب رو به رو می‌شید. خونه ای که طراحی ش شبیه جمجمه ست.  
۴ تا آدم عجیب و غریبی که بازمانده های بشریت روی زمینن... هر کدوم این آدم ها یه جوری ناقصن...
زندگی گیاهی دارن و اگر یکیشون نباشه اون یکی نمیتونه به زندگی ادامه بده...
دنیا به پایان رسیده یا حداقل در حال پایان گرفتنه ...
دنیایی که به پایان رسیده دیگه نیازی به بشریت نداره . بشریتی که ممکنه حتی از یک شپش روی شکم کلاو باز خودشو بازسازی بکنه و این وحشتناکه...
وحشتناک در جهانی که بشر اونو به این روز انداخته. وقتی جهان اینطوری به پایان رسیده و بشر دلیل اصلی این پایانه،  پس دوباره برگشتن بشر میتونه وحشتناک ترین چیزی باشه که در این جهانِ پس از پایان رخ میده.

آخر بازی یا همون دست آخر رو سالها پیش در دوره کارشناسی ارشد خوندم و همون موقع درگیر این جهان بکتی شدم. این پوچی و این پایان غم انگیز ، منو مجذوب خودش کرد.

به آثار بکت ، مخصوصا این اثر باید نگاه خاص داشت. دنبال قصه و آغاز و پایان و عطف و... نباشید. 
اینا مهم نیست... از این ها گذر کردیم.

بیاید فقط به تماشا بشینیم... به این وضعیت نگاه کنیم ...

بیاید نگاهی به این پایان بندازیم و رد شیم...

همین !!