آن چه مرا وادار میکرد تا حد مرگ فراد بزنم و گریه کنم،
ابعاد وحشتناک چرخ جنون و دیوانگی بود،
که همه را در درون خود می بلعید دیوانگی...دیوانگی...دیوانگی همه جا بود،
در همه مردم،در همه چی بود...
همان دیوانگی که در همه جا نفوذ میکرد و چنان قدرتمند بود که جز گریه کردن وسیلهدیگری نداشتن با آن بجنگم.
نزد من گریه کردن هزار بار شرافتمندانه تر از خیلی کارهای دیگر از جمله نوشتن به دروغ؛سیاست به دروغ،اصلاحات مصلحان دروغگو،و از انقلاب انقلابیون ناصادق بود...