نیم قرن پس از ترجمه آن به انگلیسی، کتاب میمسیس اثر اریش اورباخ هنوز به عنوان یک دستاورد بزرگ در نقد ادبی باقی مانده است. نمایشی درخشان از دانش، هوش، و خرد، کاوش او در مورد چگونگی ترسیم نویسندگان بزرگ اروپایی از هومر تا ویرجینیا وولف، به نسلها آموخته است که چگونه ادبیات غرب را بخوانند. این ویرایش جدید شامل یک مقاله اساسی در مقدمه ادوارد سعید و همچنین یک مقاله است که قبلا هرگز به انگلیسی ترجمه نشده بود و در آن اورباخ به منتقدانش پاسخ می دهد.اوئرباخ، یهودی آلمانی، در سال 1935 از استادی خود در دانشگاه ماربورگ اخراج شد. او به ترکیه رفت و در آنجا در دانشگاه دولتی استانبول تدریس کرد. در آنجا او میمسیس را نوشت و پس از پایان جنگ آن را به آلمانی منتشر کرد. آورباخ که آواره شده بود، اثری بزرگ تولید کرد که حاوی هیچ پاورقی نبود، و در عوض استدلالهای خود را بر اساس جستجو و روشنکردن خوانشهای بخشهای کلیدی از متون اولیهاش استوار کرد. هدف او این بود که نشان دهد چگونه ادبیات از دوران باستان تا قرن بیستم به سمت اشکال بازنمایی طبیعیتر و دموکراتیکتر پیش رفت. این دیدگاه اساسا خوش بینانه از تاریخ اروپا اکنون به عنوان یک واکنش تدافعی - و پرشور - به ضد انسانی که او در رایش سوم دید به نظر می رسد. آئورباخ با در نظر گرفتن آثاری به زبانهای یونانی، لاتین، اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی، آلمانی و انگلیسی، از مهارتهای چشمگیر خود در زبانشناسی و ادبیات تطبیقی برای رد هر گونه محدودی از ناسیونالیسم یا شوونیسم در زمان خود و ما استفاده کرد.برای بسیاری از خوانندگان، چه در داخل و چه در خارج از آکادمی، میمسیس یکی از بهترین آثار نقد ادبی است که تاکنون نوشته شده است.