چه رهایی عظیمی است لحظه‌ای که پی می‌بریم، آن صدای درون سر نیستیم. پس کیستیم؟ کسی که آن را مشاهده می‌کند. هوشیاریِ پیش از اندیشه، فضایی که فکر، احساسات یا ادراکات در آن پدید می‌آید.

الگوی فکری یا عادت ذهنی،شاید همچنان زنده بماند و هرازگاهی دوباره سربرآورد،چون قدرت ان از هزاران سال ناآگاهی جمعی انسان ها سرچشمه گرفته است،ولی هر بار که از ان آگاه می شوید،ضعیف تر میشود.

آیا بشر می‌تواند انجمادِ ساختارِ ذهنِ شرطی شد‌ه‌ی خود را از دست بدهد، و به بلور، یا بهتر بگوییم، سنگی قیمتی که در برابر نورِ آگاهی شفاف است، تبدیل شود؟ آیا انسان می‌تواند بر جاذبه‌ی مادی گرایی و مادیات چیره گردد و به ورای هویت سازی با اَشکال، که موجب نگه داشتن منِ درون (Ego) می‌شود و او را به اسارت شخصیت خود محکوم می‌کند، خیز بردارد؟