اگر تاریخ مدیریت را به دو دوره سنتی و علمی تقسیم بندی کنیم، تفاوت آشکار در این است که مدیریت سنتی بر فرآیند و فعالیت های کمی تأکید دارد و مدیریت علمی بر فراگرد و فعالیت های کیفی. کتاب حاضر نیز مدلی کیفی را برای مدیریت روابط عموی پیشنهاد کرده و عنوان مدیریت علمی روابط عمومی برای آن انتخاب شده است، زیرا چرخه کیفیت هر فعالیتی به طور فراگردی بر تحقیق، برنامه ریزی، اجرا و ارزیابی قرار گرفته است. روابط عمومی نیز از این قاعده مستثنی نیست، چراکه توسعه کیفی فعالیت ها جز با تأکید و توجه بر این اصل امکان پذیر نیست.