چیزی که ما آن را نیروی شاعرانه می نامیم. در بر گیرنده ی (فقدان) موجود در بی نیرویی ست. این مقوله از یکی شدن گریزان است. اما همزمان مجموعه ایست متناهی، یا حتی نامتناهی، از نیروهای منفرد در زبان، مسئله ای که به همان اشاره ی هایدگر در مورد (افتراق) نیرو و بی نیرویی در اندیشه ی ارسطو مربوط است.