بنابر گزارش منابع مختلف، از قرون اولیه‌ی دوران اسلامی، کاشان ازجمله کانون‌های شیعی در جهان اسلام به‌شمار رفته و تشیع عنصری هویت‌بخش در شخصیت منطقه‌ی کاشان بوده است. از دوره‌ی سلجوقی به بعد ‌نوعی از تشیع در کاشان حیات داشته که سخت در پیوند با مردم کوچه و بازار و تنیده با فرهنگ عامیانه‌ی آنان بوده است. این رویکرد بیشتر از دوره‌ی ایلخانی به بعد امکان بازتاب در آثار هنری و معماری را یافته است. 
کتاب حاضر، دوازده مقاله در حوزه‌ی فرهنگ و هنر ایران و کاشان در دوره‌ی مذکور را شامل می‌شود، با محور مواد فرهنگی‌ای که در آن‌ها تشیع و گرایش‌های شیعی آشکار است. این مواد فرهنگی، به لحاظ زمانی از ابتدای قرن هشتم هجری تا میانه‌ی سده‌ی سیزدهم هجری تولید شده‌ و شامل انواع کاشی، سنگ، چوب، فلز و پارچه و دربردارنده‌ی صنایع و هنرهایی چون خوشنویسی، نقاشی، کاشی‌سازی، سنگ‌تراشی، نجاری، منبت‌کاری، فلزکاری، حکاکی و پارچه‌بافی هستند.