بررسی برخی از آموزه های انسان شناسی، معادشناسی، دنیاشناسی و برخی از حقایق مربوط به زندگی دنیوی از دیدگاه امام علی(ع) در نهج البلاغه است. در ابتدای این اثر به بحث در مورد آفرینش انسان و عوامل رشد و کمال او از منظر نهج البلاغه پرداخته شده و رابطه بین خداباوری و خودشناسی، نسبت بین عبادت و خودسازی، نسبت بین روح و جسم انسان، موانع رشد و پیشرفت معنوی انسان ها و هدف از خلقت انسان از منظر امام علی بیان شده است. آنگاه به توصیف دنیا از منظر آن امام پرداخته شده و هدف از آفرینش دنیا و قرار گرفتن انسان در دورن آن را از دیدگاه ایشان، امتحان شدن انسان ها عنوان کرده است. در ادامه وی به تفسیر ماهیت و حقیق حیات از منظرامام علی(ع) پرداخته و مراتب حیات، آثار حیات طیبه، مفهوم مرگ و حیات اخروی و نسبت بین دنیا و آخرت را از دیدگاه ایشان تفسیر نموده است. در بخش بعدی کتاب نویسنده به آثار تربیتی یاد مرگ و معاد از دیدگاه امام علی در نهج البلاغه اشاره نموده و از بین بردن غفلت، مدیریت کردن زمان در زندگی، شتاب در توبه، ترک آرزوهای طولانی، درمان بخل، آماده شدن برای مرگ، اشتیاق داشتن نسبت به آن، اهتمام بر تهیه زاد و توشه آخرت و عدم توجه به زر و زیور دنیا را از آثار یاد مرگ و معاد از نگاه آن امام عنوان کرده است.