ایتالیا در قرون پانزدهم و شانزدهم میلادی، مجموعه ای از جمهوری های کوچک و دولتشهرها بود. جمهوری ها، شهرهای مرکزی و حومه های اطرافشان را در اختیار داشتند. از جمله آنها فلورانس، جنوا، و ونیز بودند؛ که هر کدام حکمرانان، اشراف، دهقانان، بازرگانان، کشیشان و کارمندان دولتی خودشان را داشتند. میکل آنژ در چنین شرایطی به دنیا آمد. او هنرمندی به تمام معنا متعلق به دوره رنسانس بود و مجسمه ها را چنان زیبا می تراشید که سنگ ها زنده به نظر می رسیدند. میکل آنژ چندین عمارت و میدان عمومی هم در زادگاهش ایتالیا طراحی کرد و دیوارهایی ساخت، اما با مجسمة سوگ مریم و مجسمة معروف داود، که از سنگ مرمری عظیم ساخته شده اند، به شهرت رسید. طرحی که یاد میکل آنژ را در ذهن مردم زنده نگه داشته است، طرحی است که او کمتر از دیگر طرح هایش به آن علاقه داشت: نقاشی ساختمان نمازخانة سیستین. در سال 1999 که پاپ ژان پل دوم این نمازخانه را بازگشایی می کرد، گفت: «این آثار هنری همچنان سرشار از رمز و رازند به زبانی که هیچ گاه کهنه نخواهد شد.»