پابلو نرودا (1904-1972) در پارالِ شیلی متولد شد. کتاب «بیست شعر عاشقانه و یک سرود نومیدی» را در سال 1924 منتشر کرد. سال‌های 1927 تا 1943 به عنوان دیپلمات درخارج از وطنش گذراند. پس از جنگ جهانی دوم به حزب کمونیست شیلی پیوست و هنگامی که به اتهام براندازی، تحت تعقیب قرار گرفت، زندگیِ در غربت را آغازید و عاقبت، سال 1952، وقتی که مشهورترین شاعر آمریکای لاتین بود، به شیلی بازگشت. نرودا هنگام پذیرفتن جایزه‌ نوبل به سال 1971 می‌گوید: شاعر بایست تعادلی برقرار کند میان خلوت و جلوت، میان احساس و کنش، مابین صمیمیت فردی، صمیمیت انسانی و وحی و الهام طبیعت. این کتاب که گزیده ای است از اشعار نرودا، با ترجمه ی فرود خسروانی در سال 1352 توسط انتشارات امیرکبیر منتشر شده است.