نقش لوگوتراپیست وسعت بخشیدن به میدان دید بیمار است، تا آن جایی که معنی و ارزش ها در میدان دید و حیطه ی خودآگاه بیمار قرار گیرد.
کسی که چرایی زندگی را یافته است، با هرچگونه ای خواهد ساخت.
رنج وقتی معنا یافت، معنایی چون گذشت و فداکاری، دیگر آزاردهنده نیست.
لوگوتراپی با در نظر گرفتن گذرایی هستی و وجود انسانی به جای بدبینی و انزوا، انسان را به تلاش و فعالیت فرا می خواند.
اگر رنج را شجاعانه بپذیریم تا واپسین دم، زندگی معنی خواهد داشت، پس می توان گفت معنای زندگی امری مشروط نیست، زیرا معنای زندگی می تواند حتی معنی بالقوه درد و رنج را نیز دربرگیرد.
در این کتاب ما با خسته ی مرکزی اگزیستانسیالیسم رویاروی می شویم که اگر زندگی  کردن رنج بردن است، برای زنده ماندن باید ناگریز معنایی در رنج بردن یافت.
لوگوتراپی روشی است که کمتر به گذشته توجه دارد، و به درون نگری هم ارج چندانی نمی نهد، در ازا توجه بیش تری به آینده وظیفه، مسئولیت، معنی و هدفی دارد که بیمار باید زندگی آنی خود را صرف کند.