پارادایم‌شناسی علوم انسانی را سال ۸۶ خریدم و ۱۴۰۲ خواندم. به مناسبت تدریس معرفت‌شناسی به آن مراجعه کردم و پشیمان شدم که چرا زودتر نخواندمش. کتاب چندان با عنوان ترجمه همراه نیست. وبیشتر تلاش می‌کند نگاه خواننده به پژوهش‌های علوم انسانی و اجتماعی را اصلاح کند. نویسنده تلاش می‌کند دوگانه‌های متعددی که در شناخت فرهنگ‌ و انسان دامن‌گیر پژوهش‌گر می‌شود را بشکند و او را در میانه این دوگانه‌ها نگاه دارد.  دوگانه‌هایی مثل ذره‌گرایی یا کل‌گرایی، تعمیم‌گرایی یا تاریخ‌گرایی، واقع‌گرایی یا برساخت گرایی و مانند آن.  می‌توانم کتاب را کتابی بصیرت‌بخش توصیف کنم. و خواندن آن را به پژوهندگان علوم اجتماعی، مردم‌شناسی، و انواع مطالعات فرهنگی توصیه کنم. 
امروز دیدم که دانشگاه امام صادق(ع) نیز آن را منتشر کرده است.