کتاب حاضر، تحقیقی است در زمینه ی اوضاع شرق ایران (خراسان بزرگ) از زمان تصرفش به دست اعراب مسلمان تا شروع خلافت عباسی. این وضعیت در دو مرحله ی انتقالی مهم یعنی انتقال قدرت از ساسانیان به امویان و از امویان به عباسیان بررسی شده است. نویسنده به چگونگی و چرایی انتقال خلافت از بنی امیه به بنی عباس می پردازد و سعی می کند زمینه ی اجتماعی و سیاسی نهضت عباسیان در خراسان تجزیه و تحلیل شود. نخست تصویری از وضع شرق در زمان فتوحات اعراب عرضه شده است. آن گاه وضع قبایل عرب، به لحاظ طریقی که در خراسان مستقر شدند و رابطه ی آنان با مردم مغلوب (ایرانیان)، رابطه ی آنان با حکومت مرکزی، فعالیت هایشان، منافع و رقابت های داخلی آنان از زمان ورود به خراسان تا آغاز نهضت دنبال می شود. در نهایت نهضت، ماهیت و پیش رفت عقیده و مسلکی که اتخاذ شد و موفقیت نهضت در رسیدن به اهدافش بررسی می شود. نویسنده نهضت عباسیان را با دیدی متعصبانه نسبت به نقش عرب ارزیابی کرده و نقش ایرانیان، به خصوص خراسانیان را نادیده گرفته است. وی به نقش ایرانیان در نهضت عباسی و فراهم آمدن زمینه هایی که به رهبری اعضای خاندان پیامبر، از جمله یحیی بن زید یا افرادی که خواهان وضع مساعدتری برای تازه مسلمانان و برقراری عدالت بودند، از جمله حارث بن سریج توجه نکرده و تنها به صورت گذرا و مختصر اشاره ای به مطالب مذکور دارد.