پژوهشی درباره ارتباط شریعت و طریقت در رفتار و نگرش عارفان و صوفیان است. نویسنده با هدف پاسخگویی به اتهام شریعت‏گریزی عارفان به تحلیل جایگاه و معنای شریعت در انظار و آراء فرقه‏ها و شخصیت‏های عارف و صوفی پرداخته است. نویسنده ضمن تبیین ابعاد معرفت‏شناسی و زبان‏شناسی و رفتارشناسی عارفان مشخص می‏سازد که بسیاری از مشکلات مربوط به عدم فهم اندیشه عارفان به زبان و نظام معرفتی آنها برمی‏گردد. وی مستنداتی از عارفان بزرگ ارائه می‏دهد مبنی بر اهمیت شریعت و شریعت‏محوری در تفکر و رفتار آنها. از جمله مشخص می‏سازد در اندیشه عارفان مسلمان شریعت، طریقت و حقیقت سه مرحله و مرتبه جدایی‏ناپذیر هستند که باید مورد اعتنا قرار گیرند. وی اندیشه سقوط تکلیف را از ساحت عرفان و تصوف مبرا دانسته و کلمات آنها را تأویل و توجیه کرده است.