مثلِ فخرالدّین عراقیدلداده­ ی تواَم ای یگانه­ ترین دلدار!مثلِ شعرِ براهِنیآغشته ­ی تواَم ای ترانه ­ترین اسرار!گُم شده هر صدای دلدادگی ­ام در خواب های تودر خواب هایی که هنوزنمی ­دانم که انسانِ متعصّب و خودخواهچگونه می تواند از خواببله حتا از خوابِ تو هم صرفِ نظر کند؟ای یار ای یگانه ­ترین دلدار!مثلِ براهنی وَ مثلِ عراقی نه!مثلِ خواب هایی که می ­بینی وبا هزار و یک ناز با هزار و یک آوازتوُی خواب هم تویی تویی ای ترانه­ ترین اسرار!با تمامِ تنهاییِ از سرِ هزار فکر و خیالبا تمامِ چشمانِ بسته و این دلِ بیدارتویی تویی منتهای خواب و این اسرار!عزیزم! اگه دو بیتی نیست، چند بیتی که هست، گوش کن به جای لالایی، خوابِت می گیره، اون وقت از دستِ این همه شیّاد و احمق و بدکار، هم تو راحت می ­شی و هم لحظه ای من دلدار!خوابِ چند هزار ناز و عشوه و اطوارعشوه که گیسو می زنی به پُشت ومی ­ریخته و می ریزد به روی شانه هاتای یگانه ­ترین ای یگانه­ ترین دادار!عشوه به روی ناز می ریزد از کناره ­ی گیسوت که:تویی عزیزم؟ تویی بیمار؟! مگه حالیت نیست نصفِ شب مَردُم­ رو از خواب بیدار می کنی؟دِ چی می­ خوای بگی، بگو خلاصم کن!:که تویی تویی ای ترانه ­ترین اسرار!*حالا پس از یک سال، مکالمه این طور برقرار می شود که:– الو؟! عزیزم تویی تویی بهترین سردار!؟– نه محبوبم! تویی تویی که دلداده ­ی تواَمای یگانه ترین دلدار!– نه نازنین! تو که هر شب برای تو می شوم بیمار…وَ این گفت و گو، این­ گونه در میانِ خواب وچشمانِ بی­ انتهای توتمام می شود که:منم! منم حالاهمان یگانه حلّاجِ در عشقِ تو بر سرِ دار!ای یار ای یگانه ­ترین دلدار!