اول بگم کتاب چطور به دستم رسید:
وقتی پرونده ی بیمارانی که برای سونوگرافی رفته بودن یه بخش دیگه، برگشت، بین اون ها این کتاب بود، اول فکر کردم شاید برای کسی هست و گم شده، اما یادداشت اول کتاب می‌گفت که کتاب یه جورایی وقف در گردش هست! 

موقع مطالعه حتما کنار کتاب باید گوشی هم داشته باشی، پیش میومد که بعد هر قسمت، برم در اینترنت و سرگرم پیدا کردن جزییات بیشتر از اطلاعاتی که خوندم باشم، سوالات جذاب بود و جواب ها جذاب تر، ترجمه عالی بود و تونسته بود حس طنز رو برای شستن طعم تلخ موضوع ماهرانه به کار بگیره...
اطلاعات عمومی جالبی بهت می داد.
هرچند خیلی از موضوعات کتاب با فرهنگ و مذهب اسلامی ایرانی فاصله داشت (مثل سوزاندن مرده، مومیایی کردن و مراسمات خاص پس از مرگ) اما برای آشنایی با مراسمات مرگ و میر در سایر کشورها خوب بود.

یه چیزی که از کتاب دوست نداشتم این بود که مرگ رو خیلی خیلی خیلی مادی دیده بود و دنیایی، ولی خوبیش این بود که حتی همین موضوع رو خیلی صادقانه اولش باهات در میون گذاشته بود که قراره با مرگ با نگاهی کاملا زمینی، علمی و بیولوژیک  مواجه بشی نه معنوی و فلسفی.
و نکته ی جالب دیگه هم این بود که اغلب سوالات، سوالاتی بودن که بچه ها از مرگ پرسیده بودند، عاشق سوالاتشون میشی🤣


پ.ن: گرچه کتاب اصلا نمی‌خواست به این سمت بره، اما  یه جا واقعا کتاب رو می بستی و فکر میکردی ، انسان همینه؟ این همه منم منم کردن ، بعد مرگ حتی نمیتونه ساده ترین چیزها رو کنترل کنه؟ 
همین قدر ضعیف؟ 
پس به چی می نازه؟