این عبارت نخستین بار در سال  ۱۷۷۰ توسط اعضای مکتب تاریخ نگاری «گوتینگن» به کار رفت. این عبارت از قوم شناسی کتاب مقدس برآمده بود و اشاره به نوادگان «سام»، پسر «نوح» در سفر «پیدایش» دارد. دو عبارت اقوام «حامیو» و اقوام «یافثی» نیز برای نوادگان دو پسر دیگر نوح استفاده شد. این عبارت عمدتا برای اطلاق به عرب ها، آشوریان و عبرانیان به کار می رود. شناخته شده ترین زبان های سامی زنده نیز عربی؛ عبری و آشوری هستند. بیشتر مردمِ سویِ غربی خاورمیانه از نژاد سامی شمرده می شوند و زبان ویژه خود را دارند. آرامی ها ، کلدانی ها ، و نبطی ها  از دیگر اقوام سامی هستند. در این کتاب به  بررسی تمدن و اندیشه در میان اقوام سامی، پرداخته می شود.