جان گری که خود خداناباور است، در این کتاب خداناباوری را به هفت دسته تقسیم میکند و پس از نقد پنج تای اول از دو قسم آخر دفاع میکند.

	1. تعریف خداناباوری: از نظر گری خداناباور کسی است که به وجود خدای خالق باور ندارد (اعم از اینکه ندانم گرا باشد یا معتقد باشد خدایی وجود ندارد)

	2. اقسام خداناباوری:
	(1) خداناباوری جدید
	(2) خداناباوری اومانیستی سکولار
	(3) خداناباوری علم‌آیین
	(4) خداناباوری سیاسی
	(5) خداناباوری خداستیز
	(6) خداناباوری بدون پیشرفت
	(7) خداناباوری سکوت

	3. نقد کلی و اصلی گری به پنج نوع اول از خداناباوری این است که اینان به معنای واقعی کلمه خداناباوری نیستند زیرا کمابیش مبتنی بر ساختار بنیادین خداباوری هستند و فقط روبنا و ظاهری متضاد دارند.
	مثلاً 1)همگی مبتنی بر ایدۀ پیشرفت بشر اند که اساساً ایده ای دینی است. این فکر که بشر مدام بهتر میشود و رشد میکند. از نظر گری اصلاً اینطور نیست و تجربه و تاریخ بشر نشان میدهد که حرکت مداوم رو به بالایی وجود ندارد و بشر صرفاً در چرخه ای از بهتر و بدتر شدن قرار دارد.
	2)همگی به دنبال قرار دادن دستاویزی برای توسل و توکل اند که یعنی به دنبال جایگزینی برای خدا اند. یکی علم را معبود میکند و دیگری ایدئولوژی را و دیگری انسان را و ...

	4. خداناباوری مورد تأیید گری (خداناباوری سکوت) تا حدی شبیه به الهیات سلبی است. خداناباوری سکوت از نظر جان گری یعنی خدای متشخص و خالقی که در ادیان ابراهیمی گفته میشود وجود ندارد و یا نمیدانیم وجود دارد یا نه و اساساً دربارۀ آن نمیتوان سخن گفت.

	5. مهمترین اشکالی که این اثر دارد این است که خداناباوری را طوری تعریف میکند که در نهایت آن چیزی که میخواهد را نتیجه بگیرد. طبق تعریف جان گری برخی سنتهای دینی شرقی نیز در زمره خداناباوری قرار میگیرند درحالی که شهود و فهم مشترک ما آن ها را در زمرۀ خداباوران قرار میدهد. و یا مثلاً کسی مثل اسپینوزا از نظر جان گری خداناباور است، صرفاً چون به خدای شخصوار خالق باور ندارد و خدا و جهان را یکی میداند.