کتاب رو اول شروع کردم ولی بعد نصفه رها کردم.بعد از چند ماه تصمیم گرفتم باقیش رو هم بخونم.به نظر من این همه روایت زنانه از نویسنده ی مرد، کاری واقعا عجیب و سخته اما باز هم خیلی جاها نتونسته بود موفق باشه...موراویا هرچقدر هم در تجربه های زنانه سررشته داشته باشه،باز هم نمیتونه پیچیدگی های روح زنانه رو بیان کنه.بعضی داستان ها جالب هستن و بعضی خیلی سطحی و غیر منطقی. داستان آخر منو متحیر کرد. 
نکته ی دیگه ای که میتونم بگم اینه: چرا مادران این کتاب به دختران خود حسادت میکنن؟
این یکی رو به عنوان زن نمیتونم درک کنم.