ده دوازده سال پیش بود که در جشنواره فیلم توکیو با سام شپرد آشنا شدم. در فیلمی از شلندرف بازی می کرد و سری کوتاه به جشنواره زده بود. از طریق شلندرف فهمیدم که نمایشنامه هم می نویسد و در واقع نمایشنامه نویس مهم معاصر امریکاست. بعد دخترم، مریم، مجموعه کارهای او را فرستاد که از میانشان به این دو نمایشنامه بیشتر علاقه مند شدم و آنها را به قصد اجرا و کارگردانی روی صحنه ترجمه کردم. آثار شپرد، از لحاظ مضمون و فکر و اندیشه، ادامه همان سنت تئاتر جدید امریکاست که با یوجین اونیل، تنسی ویلیامز، آرتور میلر و ادوارد آلبی شکوفا شد و بال و پر گشود و همچنان ادامه دارد. مضامین رویای امریکایی و مشکل از خودبیگانگی، از هم پاشیدن خانواده ها و سرگردانی فرزندان و تنهایی پدرها و مادران، همه، مضامینی است که در تئاتر شپرد هم مستتر و برقرار است، ولی با این تفاوت که انگار آثار او همه از لحاظ فرم و محتوا از صافی تئاتر ابسورد بکت و یونسکو، تئاتر کرتوفسکی و همه گروه های مدرن دهه های پنجاه، شصت و هفتاد امریکا گذشته و عناصر و بن مایه هایی از آنها را جذب خود کرده است که همان روح جدید و امروزی شخصیتها و ساختار بدیع نمایشنامه هاست. این جنبه از آثار او در مقدمه («درباره سام شپرد») شرح داده شده است. از نشر هرمس، آقای ساغروانی و ویراستار محترم تشکر می کنم و بابت نارساییهای احتمالی ترجمه از خوانندگان پوزش می طلبم. داریوش مهرجویی