«من میتوانم غم و اندوه را به آب دهم! حوض هایی کامل از آن بسازم
من اما به آن خو گرفته ام
کمترین حجم از شادی کمرم را شکست
من اما در حال مستی
اجازه نمیدهم رنگ از رخسارم پریده شود
همچنان لبخند بزنم
با جامی از مشروب جدید
که هر چه بود همین بود»
راسیاتش تو شاعر‌های خارجی خیلی اسم امیلی دیکنسون بولد بود ولی الان که این کتابشو خوندم بنظرم چیز خاصیم نبود و اصلا پای شاعرای ایرانی نمیرسه 
البته برا قضاوت دقیق تر باید حتما بقیه کتابایی که ازش دارم رو هم بخونم ولی خب این که اصلا خوب نبود.