«خلأ»، داستان شخصی را روایت می کند که پس از گذشت چهار سال به زادگاه خود بازگشته است و همان طور که خودش در ابتدای داستان می گوید، برگشته است تا برای آخرین بار شهرش را ببیند؛ چراکه نمی خواهد با مرور خاطرات گذشته، خود را آزار بدهد. داستان از زبان اول شخص مفرد روایت می شود که در طول زندگی و رفت وآمدهای شخصیت اول به اماکن مختلف، خاطرات و داستان هایی جسته و گریخته به مغزش هجوم می آورد. این خاطرات باعث عذابی درونی می شود و درنهایت گاهی به شکل سرگیجه نمود پیدا می کند. راوی همه چیز را به تنهایی و تفکر محدود کرده است، همواره می کوشد تا با مقایسه خود با دیگران و پرسه زدن در کافه های خلوت، خود را مشغول کند. او نمونه یک انسان پوچ است... .