در این کتاب نخست به زندگی نامه ی حافظ، اشعار و ویژگی های اخلاقی او اشاره گردیده، سپس نظر حافظ درباره ی دینداری، طنز، امید و آرزو، موسیقی و نیز ارادت وی به خاندان پیامبر (ص) بازگو شده پس از آن درباره ی برخی از داستان های قرآنی از قبیل داستان حضرت نوح، موسی، عیسی، سلیمان، و یوسف که مورد اشارت حافظ بوده، سخن رفته است. در کتاب خاطرنشان شده است: "حافظ از شاعران بزرگ ایران است. دیوان او حدود 500 غزل دارد، حق شناسی، رفاقت، دوستی و مبارزه با ریاکاری از ویژگی های اخلاقی حافظ است. حافظ در مورد عیب جویی و خرده گیری از دیگران به ما هشدار می دهد. او نماز را معراج مومن و مناجات با پروردگار را وسیله ی پاک شدن روح می داند. او در اشعارش به افراد زورگو و ریاکار زمان خود مانند "امیر مبارزالدین" و "شاه شجاع" اشاره کرده و در شعرهایش به پیامبر اکرم (ص) و خاندانش عرض ارادت کرده است. سرمشق اصلی او در شرین سخنی، قرآن مجید است و به دلیل آمیخته بودن اشعار وی با معارف قرآنی "لسان الغیب لقب گرفته است".