شاید کمتر کتابخوانى را با حداقل سه چهار دهه گذرِ عمر بتوان یافت که پس از شنیدن نام «ر. اعتمادى» بى‏اختیار به یاد «کفشهاى غمگین عشق» نیفتد ـ حتى اگر این کتاب را نخوانده باشد. بطورى که این دو نام با یکدیگر عجین شده و آن کتاب مظهر این نویسنده بوده است. سالهاى سال از اولین چاپ این کتاب مى‏گذرد و بطور طبیعى خواننده امروزى مى‏باید با آن کمى احساس غربت کند. ولى در مورد این کتاب، چنین نیست. و شاید اگر بخواهیم دلیلى براین امر بیابیم، کمى کار دچار مشکل گردیم. چگونه است که از چاپ یک رمان چند دهه مى‏گذرد ولى هنوز هم مى‏تواند جوانان و میانسالان امروز را اقناع کند. و چگونه است که در مورد این کتاب، دو یا سه نسل متوالى  توانسته‏اند از خواندن آن لذت ببرند؟ مهمترین دلیل بر این مطلب، بررسىِ عشقى پاک و بى‏آلایش است که مى‏تواند با گذشت سالها، هنوز هم جذاب و زیبا باشد. جوان امروز ما هم نیاز به عشقى بى آلایش دارد که لااقل باید آن را در داستانها بیابد و سپس به عرصه زندگى تعمیم دهد.