علویان طبرستان توانستند نخستین جنبش اجتماعی مردم بومی را با رهبری ایدئولوژیک خود در راستای تغییر وضع موجود هدایت کنند و نخستین حکومت شیعی زیدی را در ایران پی نهند (250 هـ). نگارنده در پژوهش حاضر در مقدمه ی کار در پی یافتن پاسخ پرسش هایی مثل چگونگی ورود علویان به ایران و نفوذ آنان در آن سوی البرز و چگونگی استقرار حکومتی مستقل در طبرستان است. هم چنین به دنبال این است که علل دچار شدن این حکومت به فترت را با توجه به نقش ناصرالحق (اطروش) در احیای آن جست وجو کند. فصلی از کتاب به زیدیان و  عقاید آنان اختصاص یافته و سپس به چگونگی و چرایی موضع گیری حکومت های از پیش تاسیس شده ی ایرانی چون طاهریان، صفاریان و سامانیان در آن منطقه و مناطق مجاور در برابر تاسیس حکومت علویان اشاره دارد. محور این بررسی روابط دستگاه خلفای عباسی با علویان طبرستان است. مطالعه و بررسی زندگانی، تلاش های عقیدتی، سیاسی، شیوه ی رهبری و آثار علمی اطروش، فصل آخر کتاب را تشکیل می دهد. نویسنده معتقد است که تاسیس حکومت علویان طبرستان نمونه ای آشکار از نتیجه و دستاورد تلاش توامان رنجیدگان بومی و غیر بومی همدرد در مقابله با خلافت عباسیان است که پس از آن نیز بنا به مقتضایات زمان و مکان و درگستره ی تاریخ ایران عینیت بیش تری یافت و نمایی از اختلاط اندیشه های شیعی و جنبش های مردمی را به نمایش گذارد.