ای میلیون ها انسان!...ای ساکنان ملک هستی...
همدیگر را دربرگیرید...و بوسه خویش را نثار تمام جهان سازید...
اما در آخرنی صفحات ژان کریستف بهتر دیدم که مهر و کین را شکوهمندانه با یکدیگر هماهنگ کنم،و رمان را با نوعی تعادل به پایان برسانم زیرا پایان عمر ژان کریستف،پایان کار او نیست و ژآن کریستف هرگز به پایان خود نمیرسد و حتی مرگ او یک ضرب آهنگ است و برآمدن یک نفس کوتاه از نفس بلند جاودانگی است:روزی برای نبردهای تازه بار دیگر به دنیا خواهم آمد.
ژان کریستف هنوز،هن فس و هم پیمان نسل های امروزی است و اگر این بار هم بمیرد،باز متولد خواهد شد،و هر بار به صحنه رزم خواهد آمد و همیشه با زنان و مردان آزاده در هر کشور پیمان برادری خواهد بست،و با آنها که می رزمند و رنج میبرند و به پیروزی دست می یابند هم پیمان خواهد شد...