کیت جنکینز[1] نظریه پرداز معاصر انگلیسی در حوزه ی تاریخ است. او ابتدا نقد پست مدرن از تاریخ در معنای سنتی آن را پذیرفت و درصدد تدارک بدیل آن برآمد و آنگاه در آثار متأخر خود، اساساً حاجت و عنایت به تاریخ را به پرسش کشید.

البته مورخان سنتی هم آرام آرام دریافته بودند که تاریخ صرفاً یک فعالیت تجربی ـ تحلیلی نیست، بلکه چنانکه نگاه پست مدرن القا می کند، می تواند یک بازنمایی روایی فرهنگی ناظر به زمان حال (presentistculturalnarrativerepresentation) نیز باشد. اما جنکینز با انتشار کتاب «بازاندیشی تاریخ» در سال 1991، که بی درنگ به یکی از آثار کلاسیک ناشرش تبدیل شد، این جریان را سرعت بخشید. در واقع، نگاه پست مدرن کتاب به مسئله ی تاریخ، راز موفقیت آن بود. کتابی نو، چالش برانگیز، باب روز که در نهایت بنیاد شناخت  شناسی مرسوم در حرفه ی تاریخ را هدف گرفت.

منطق نگاه جنکینز در کتاب یادشده، استوار بر این اصل است که تاریخ (History) همان گذشته (past) نیست[2]. اگر چنین باشد، تاریخ در مقام شکلی از دانش می تواند یک بازنمایی روایی (narrativerepresentation) باشد. در این نگاه، تاریخ دیگر آیینه ی واقعیت گذشته نخواهد بود. جنکینز، به تأسی از فوکو، هایدن وایت و رورتی بر آن است که دیگر حقیقت گذشته از مجرای دانش تفصیلی به آنچه اتفاق افتاده، حاصل نمی شود. به عبارت دیگر، این باور که از گذر روش تجربی می توان موضوع دانش خویش را کشف کرد، محل تردید است.