ما آدمها تا اسم فقر که می‌آید حس بدی پیدا میکنیم و معمولا دل خوشی از آن نداریم اما شاید آنقدرها هم بد نباشد یا حداقل قابل تحمل شود وقتی که شناختی پیدا کنیم مثل داستان ما و زهد و تعریف غلطی که از زهد در ذهنمان کردند. در مبانی اسلام و طبق کلام معصوم فقر دو گونه است یا بیرونی که "مذموم" است و یا درونی که "مقبول و ممدوح" است.
فقر درونی نیز بر دو وجه است وجه اول فقری است که با زندگی در جامعه غیرالهی به واسطه پایبندی به عقاید از یک سری امکانات محروم می‌شویم و از آنها می‌گذریم و وجه دومش هم حس فقر ذاتی نسبت به خدا است که بالاترین سطح فقر هست و باید برسیم به اینکه در برابر "الله" فقیریم.
فقر درونی اول را با حضور در جمع متقین میتوان به غنا تغییر داد. به همین دلیل آیه قرآن می‌فرماید:  اگر در جامعه شرک زده‌ای قرار گرفته‌اید و میخواهید حرکتی در آن انجام دهید، فقط در ضمن مجموعه افراد خاصی میتوانید این ایستایی نفسانی را داشته باشید و اهداف خودتان را محقق کنید.