تذهیب در هنر ایران سابقه طولانی دارد. پیشینه این هنر در ایران به دوران قبل از اسلام برمی گردد که ایرانیان برای آرایه های کتاب، به خصوص کتب دینی به کار می بردند. تذهیب های قرآنی به لحاظ مفاهیم عرفانی و اسلامی حائز اهمیت هستند. این نقش مایه ها دارای بار معنایی عمیق و ژرف هستند. از طرفی به لحاظ شکلی استقرار تذهیب های قرآنی در قرآن با یک نظم و ترتیب خاصی بوده است که در تذهیب های قرآنی معاصر کمتر به آن توجه شده است. کتاب حاضر با هدف بررسی تذهیب های قرآنی و مطالعه این تذهیب ها در عصر صفوی و دوره معاصر به رشته تحریر درآمده است.