حقوقدان و پژوهشگر، متولد بهمن ماه 1304 خورشیدی در روستای «ای تی» اشکور در خانواده ای از طایفه سادات دیلمانی از نوادگان مشاهیر دیلمی از جمله «عمادالدین ابوکالیجار مناور بن فره کوه دیلمی» از استادان شیخ روزبهان بقلی شیرازی، مولف کتاب عبهرالعاشقین. عمادی پس از تحصیل در مکتب خانه روستا روانه رودسر، رشت و قزوین شد و تحصیلات متوسطه را در این شهرها گذراند. وی در زمان حکومت مصدق (1331) موفق به دریافت لیسانس قضایی از دانشگاه تهران شد. عمادی همزمان با وکالت، به پژوهش در مباحث ایرانشناسی روی آورد که بخشی از مقالاتش طی نیم قرن گذشته در مجلات معتبر منتشر شده است. شامل هشت مقاله: (دوازده گل بهاری، شعری دیلمی درباره جغرافیای تاریخی ایران زمین، گوشه ای از ادبیات و لغات طبری- دیلمی، چند واژه کهن و ایرانی بجا و برای صیفی کاری و کشت و توسعه نباتات جالیزی، داستانی از اسکندر و دارا در دو شعر کهن طبری و دیلمی، کشف معناهای یک دوبیتی دیلمی- طبری در قابوسنامه با یازده مثل دیلمی، نوروژبل دیلمی و هازاتی یا قربانی یا آزادی) است.